Mijn naam is Mieke Annick Geijsemans (alias Xenia Preston). Ik ben geboren in 1960. Op het ogenblik dat ik dit schrijf (mei 2004) ben ik dus 44 jaar jong. Ik ben moeder van 2 zonen, Kevin en Yannick.
In 1994 stelden de dokters bij mij de chronische ziekte sclerodermie (systeemsclerose) vast. Sindsdien neem ik dagelijks
heel wat medicijnen. In 1996 kon ik m'n job niet meer aan en werd ik invalide verklaard. Ik ondervind zware hinder in het
dagelijks leven om de meest eenvoudige dingen te doen. Sinds kort heb ik vernomen dat ik ook aan Sjogren lijd.
In mijn jeugdjaren heb ik muziekstudies gevolgd maar na mijn humanoria (1978) ben ik ermee gestopt. In 1997 constateerde
ik dat ik zelfs geen piano meer kon spelen. Op dat ogenblik leek muziek voor mij voltooid verleden tijd en heb ik mijn
piano verkocht.
Een tweede, weliswaar "valse" start, kwam er in 1998 toen ik naar de musical "Les Misérables" ging kijken. Ik kreeg de
smaak terug te pakken. Het zou echter duren tot april 2003. Toen besloot ik om de draad terug op te nemen en zangles te
volgen. Via het internet ging ik op zoek naar informatie over zangles en stemvorming. Zo kwam ik terecht bij de
opera-sopraan Francoise Vanhecke.
Na enkele contacten via e-mail nodigde Francoise me uit om auditie te komen doen in het conservatorium van Kortrijk. Mijn vriend trok zijn stoute schoenen aan en reed met mij naar Kortrijk. Het was september 2003 en ik had de hobby uit mijn jeugdjaren herondekt. Ik vroeg me wel af of ik nog kon zingen, na al die jaren. Mijn fysische toestand was er zeker niet op verbeterd, in tegendeel. Zingen was voor mij echter iets dat ik wel nog kon. Het geeft me een goed gevoel, ook al blijft het fysisch een zware inspanning.
Op dat ogenblik begon ik te dromen. Als je er meer wilt over weten ... dan klik je maar op de knop 'Mijn droom' of op deze link.